10/7/2006

ΤΟ ΚΚΕ ΚΑΙ Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

«...Και τώρα, στο ξεκαθαρισμένο από τα συντρίμια της Ιστορίας έδαφος,
θα χτίσουμε το επιβλητικό και χαρούμενο οικοδόμημα
της σοσιαλιστικής κοινωνίας... Στο εξής, ποτέ πια η
ανθρώπινη μεγαλοφυΐα και το ανθρώπινο πνεύμα
δεν θα μεταβληθούν σε μέσα βίας και εκμετάλλευσης...»
Λένιν
(αμέσως μετά την κατάλυση της εξουσίας)

Αυτό, μόνον στην Ελλάδα μπορούσε να συμβεί. Στον Γράμμο, το ΚΚΕ εόρτασε τα 60 χρόνια από την δημιουργία του Δημοκρατικού Στρατού. Εόρτασε, δηλαδή, τον σχηματισμό ενός μηχανισμού ο οποίος, τότε, είχε ως άμεσο και δεδηλωμένο στόχο του την κατάληψη της εξουσίας, την κατάλυση της δημοκρατίας και την υπαγωγή της Ελλάδος στους δορυφόρους της Σοβιετικής Ενώσεως του Στάλιν.
Αυτή η πρωτοβουλία του ΚΚΕ ουδόλως μάς εκπλήσσει. Τουναντίον, την θεωρούμε απολύτως συμβατή με τον σταλινικό χαρακτήρα του κόμματος αυτού, το οποίο είναι και το μοναδικό στην Ευρώπη που δεν έχει απορρίψει τον μαρξισμό,λενινισμό και άρα την βίαιη κατάληψη της εξουσίας.
Από την άλλη πλευρά, μέσω της «εορτής» στον Γράμμο, το ΚΚΕ προσπαθεί να φέρει πιο κοντά του και κάποιους αδαείς νέους, στους οποίους η μυθολογία του «Δημοκρατικού Στρατού» ασκεί θετική έλξη. Συνεπώς, η πρωτοβουλία εντάσσεται στις γνωστές λενινιστικές συνταγές ?τις οποίες μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης αγνοεί παντελώς, διότι, στην χώρα μας, η πλήρης ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς δεν άφησε ποτέ σοβαρά περιθώρια αναλύσεως εις βάθος της φύσεως του κομμουνισμού και των εργαλείων τα οποία χρησιμοποιεί για να επιτυγχάνει αυτά που επιδιώκει.
Κύριο χαρακτηριστικό αυτής της κομμουνιστικής πρακτικής είναι η δολοφονία της πραγματικότητος. Έτσι, μπορεί το κομμουνιστικό πραξικόπημα να απέτυχε κάποτε στον Γράμμο και στο Βίτσι, ωστόσο κατήγαγε θριαμβευτική ιδεολογική και πνευματική νίκη. Το ίδιο συνέβη και τον Οκτώβριο του 1917, όταν το πραξικόπημα του Λένιν εβαπτίσθη επανάστασις. Εξηγούμεθα:
Αν διαβάσει κανείς το ογκώδες βιβλίο του Ρώσου αποβιώσαντος ιστορικού Μισέλ Χέλλερ, «Η Ουτοπία στην Εξουσία», θα μάθει ότι η ανατροπή του τσαρικού καθεστώτος στην Ρωσία είχε αρχίσε με επαναστατικές διαδικασίες από τον Φεβρουάριο του 1917 και κατέληξε στην παραίτησή του, στις 2 Μαρτίου του ιδίου έτους. Την περίοδο αυτή, ο Λένιν δεν ήταν στην Ρωσία. Η περιφρόνηση που είχε για τις μάζες ήταν τόσο βαθειά, ώστε δεν αισθανόταν καμμία σιγουριά απέναντι στα γεγονότα του Φεβρουαρίου 1917. Εξάλλου, ήδη από το φθινόπωρο του 1916, είχε δώσει εντολή στην εκπρόσωπό του, Α. Σλαπνίκωφ, να μην έχει καμμία συνεργασία με τους σοσιαλδημοκράτες και τους άλλους σοσιαλιστές.
Κατά συνέπεια, όταν ξέσπασε η εξέγερση της 27ης Φεβρουαρίου 1917, που στην συνέχεια εξελίσθηκε σε επανάσταση, οι μπολσεβίκοι, οι οποίοι, στις αρχές του 1917, αποτελούσαν ασήμαντη μειοψηφία, όχι μόνον δεν πήραν αμέσως μέρος, αλλά πολλοί από αυτούς προσπάθησαν να υπονομεύσουν τις επαναστατικές διαδικασίες οι οποίες κατέληξαν στην παραίτηση του τσάρου. Είναι γνωστό ότι, από την Ζυρίχη όπου βρισκόταν την ώρα που έπεφτε ο τσάρος, ο Λένιν μιλούσε για «γαλλο-αγγλική συνομωσία» και έδινε εντολές στους ανθρώπους του να μην πλησιάζουν τα άλλα κόμματα.
Για τον λόγο αυτόν, όταν δημιουργήθηκε στο παλάτι της Ταυρίδας το πρώτο Σοβιέτ, στις 28 Φεβρουαρίου 1917, με πρόεδρο τον μενσεβίκο Τσκέϊντζε και αντιπροέδρους τους αριστερούς βουλευτές της Ντούμα, Α. Κερένσκυ και Α. Σκόμπελεφ, η εκπροσώπηση των μπολσεβίκων ήταν ασήμαντη. Το δε αστείο στην όλη υπόθεση είναι ένα γράμμα του Α. Σλαπνίκωφ προς τον Λένιν, στο οποίο τού έγραφε ότι δεν καταλάβαινε για ποιον λόγο είχε πέσει ο τσάρος, μια και η οικονομική κατάσταση στην Πετρούπολη ήταν αρκετά καλή.
Μετά από αυτά τα γεγονότα, κατά την περίοδο 3 Μαρτίου 1917 έως 25 Οκτωβρίου 1917, δηλαδή μέχρι την στιγμή που οι μπολσεβίκοι άρπαξαν πραξικοπηματικά την εξουσία, η Ρωσία ήταν η πιο ελεύθερη χώρα του κόσμου, κάτι που είχε παραδεχθεί και ο Λένιν στις «Θέσεις του Απρίλη». Κατά την γνώμη μας, η ελευθερία αυτή ήταν το αποτέλεσμα της ανυπαρξίας ικανής εξουσίας, αλλά και της πεποιθήσεως που είχαν οι ηγέτες της χώρας ότι κανείς στην Ρωσία δεν είχε στόχο την κατάληψη της εξουσίας. Η προσωρινή κυβέρνησις δεν έπαιρνε στα σοβαρά τα λόγια του Λένιν. Θεωρούσε ότι δημαγωγεί και ότι θα συνέλθει μπροστά στα γεγονότα. Τραγικό λάθος.
Ο Λένιν, όχι μόνον διψούσε για εξουσία, αλλά ήθελε, κάτω από οποιοδήποτε κόστος, να επαληθεύσει και τις αντιλήψεις του, κάτοχος ων της εξουσίας. Πράγμα το οποίο συνέβη. Όχι, βεβαίως, με κάποια επαναστατική διαδικασία, αλλά με πραξικόπημα. Η επανάστασις είχε γίνει πριν. Χωρίς τον Λένιν. Πρώτο μέλημα του τελευταίου, όταν ήλθε στην εξουσία, ήταν να πνίξει στο αίμα τις εργατικές διαδηλώσεις και να κατηγορεί ως συνομώτη όποιον δεν συμφωνούσε με τα όσα έκαναν οι άνθρωποί του.
Για να καταλάβει κανείς το πόσο λίγο επαναστατικά ήσαν τα γεγονότα του Οκτωβρίου του 1917, παραπέμπουμε σε αυτά που έγραψε ο Γκόρκι στην εφημερίδα του, στις 9 Ιανουαρίου 1918, με τίτλο 9 Ιανουαρίου ? 5 Ιανουαρίου: «Οι εργάτες του εργοστασίου Ομπούκωφ, που ήταν πυριτιδοποιείο, μαζί με άλλους συντρόφους τους, κατέβηκαν στον δρόμο, σε μια τεράστια διαδήλωση, για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην διάλυση της Συνταγματικής Συνέλευσης. Κρατώντας στα χέρια τους τις κόκκινες σημαίες του ρώσικου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, προχωρούσαν προς το παλάτι της Ταυρίδας. Οι εργάτες αυτοί τουφεκίστηκαν. Και το πρόστυχο αυτό γεγονός, η Πράβδα, όσο κι αν λέει ψέμματα, ποτέ δεν θα το κρύψει. Πρόκειται για ιστορική ατιμία».
Αυτά έγραψε ο Γκόρκι, παραλληλίζοντας την δολοφονία των εργατών από τους κοκκινοφρουρούς του 1918, με αυτήν των συναδέλφων τους από τον στρατό του τσάρου στις 5 Ιανουαρίου 1905. Η ουτοπία είχε πάρει την εξουσία στην ΕΣΣΔ. Και γι αυτό, έπρεπε να δολοφονήσει την πραγματικότητα. Διαφορετικά, η ψεύτικη γλώσσα των πραξικοπηματιών ποτέ δεν θα περνούσε.
Γιατί, άλλα έλεγαν και άλλα έκαναν. Το κράτος, όπου «η κάθε νοικοκυρά θα ήταν στην εξουσία», όπως έλεγε ο Λένιν, ήταν η ουτοπία. Τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας για νοικοκυρές ήταν η πραγματικότητα. Και ο νοών νοείτω - αν, βεβαίως, το επιθυμεί...